Waarom gaan biechten?
WAAROM GAAN BIECHTEN?
Fr. Saunders
sommige van mijn Protestantse vrienden hebben gevraagd waarom katholieken gaan biechten. Wat zou je zeggen?
Jezus kwam in deze wereld om zonden te vergeven. Denk aan de woorden van onze Heer: “God heeft de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat wie in Hem gelooft niet sterft, maar eeuwig leven heeft.”(Joh. 3, 16) tijdens zijn openbare dienst predikte Jezus over de vergeving van zonden: denk aan de gelijkenissen van de verloren zoon (LC 15, 11 E. V.) of de verloren schapen (LC 15:1ff), en zijn leer dat ” er ook meer vreugde in de hemel zal zijn over één berouwvolle zondaar dan over 96 rechtvaardige mensen die geen behoefte hebben om zich te bekeren.”(LC 15, 7) Jezus zelf vergaf zonden: denk aan het verhaal van de vrouw die betrapt werd op overspel (Joh 8, 1 v.Chr.) of de vrouw die zijn voeten waste met haar tranen. (LC 7, 36 E.V.) hij leerde ons ook om vergeving te bidden in het “Onze Vader”: “vergeef ons onze schulden zoals wij vergeven aan hen die tegen ons zondigen.”Zijn missie van verzoening zou zijn hoogtepunt bereiken in zijn lijden, dood en opstanding: Jezus leed, stierf en stond op om ons te bevrijden van zonde en dood.Jezus heeft echter nooit de zonde gebagatelliseerd of gerationaliseerd. Nee, voor Jezus is zonde zonde, een schending van de liefde tegen God en de naaste.In Zijn Goddelijke Barmhartigheid riep Jezus de zondaar echter op om de zonde te realiseren, zich ervan te bekeren en zich met God en zijn naaste te verzoenen.
Jezus wilde dat deze bediening van verzoening zou worden voortgezet. Op de eerste paaszondagavond verscheen Jezus aan zijn apostelen, “blies op hen” en zei: “ontvang de Heilige Geest. Als je de zonden van de mensen vergeeft, zijn ze vergeven; als je ze vasthoudt, zijn ze gebonden.”(Jn 20:21-23) slechts twee keer in de Heilige Schrift zien we dat God in mensen ademt. Ten eerste, in het Genesis verslag van de schepping, blaast God het leven van een ziel in de mens die hij heeft geschapen. (Gen. 2: 7) Jezus, de Zoon, blaast zijn leven in zijn apostelen, zijn priesters, zodat hij door hen leven zal “ademen” in de zielen van berouwvolle zondaars. In deze scène stelt Christus het sacrament van de boetedoening in en maakt Zijn apostelen de dienaren ervan.
bij de Hemelvaart droeg Jezus Zijn apostelen opnieuw deze bediening op: “Zo staat geschreven dat de Messias moet lijden en opstaan uit de dood op de derde dag. In zijn naam moet de boete tot vergeving der zonden gepredikt worden onder alle heidenen, te beginnen te Jeruzalem. Jullie zijn hier getuigen van. (LC 24, 46 E.V.) Het is duidelijk dat Jezus kwam om zonden te vergeven, hij wilde dat de verzoening zou doorgaan en hij gaf de kerk een sacrament waardoor priesters zouden blijven optreden als de ministers van deze verzoening.Misschien zien veel protestanten de noodzaak van belijdenis niet in omdat de meeste protestantse kerkgenootschappen geen sacramenten hebben of op zijn minst het begrip van sacramenten als doeltreffende tekens waardoor de Heer ons genade geeft. (Echter, traditionele of” hoge ” Episcopalen hebben bekentenissen. De Lutheranen hebben ook een ritueel voor verzoening.)
niettemin zien we dat deze bediening van verzoening leefde in de vroege kerk. Paulus schreef: “God heeft ons met zichzelf verzoend door Christus en heeft ons de bediening van verzoening gegeven.”(2 Cor 5:18) de Didache (of leer van de twaalf apostelen), geschreven rond 80 na Christus, verklaarde: “in de gemeente zult gij uw overtredingen belijden” en “op de Dag des Heren, kom samen en breek brood…ik heb uw overtredingen bekend, opdat uw offer rein zou zijn.”St. Cyprianus schreef in zijn (6791) De lapsis (3252) over de verzoening van christenen die bezweken waren aan het aanbieden van heidense aanbidding in plaats van het martelaarschap, “laat een ieder zijn zonde belijden terwijl hij nog in deze wereld is, terwijl zijn belijdenis kan worden ontvangen, terwijl de voldoening en de vergeving die door de priesters wordt verleend voor God aanvaardbaar is.”In deze tijd van vervolging, toen de lokale” parochies ” klein waren, biechten individuen publiekelijk hun zonden aan het begin van de mis (zoals vermeld in de Didache) en ontvingen absolutie van de bisschop of priester.
na de legalisering van de kerk door Constantijn bleven de kerkvaders het belang van de biecht benadrukken. De Heilige Ambrosius schreef: “het leek onmogelijk dat zonden door boetedoening zouden worden vergeven; Christus heeft deze macht aan de apostelen verleend en van de apostelen is ze overgedragen aan het priesterambt.”(<de poenitentia>). Athanasius beweerde: “zoals de man, die de priester doopt, verlicht is door de genade van de Heilige Geest, zo ontvangt hij, die in boete zijn zonden belijdt, door de priester vergeving uit hoofde van de genade van Christus.”(<Contra Novatus >) tegen het midden van de jaren 400 en het pontificaat van Leo I, wordt privébelijdenis Onder het zegel van geheimhouding de norm om de reputatie van de boeteling te beschermen en om anderen naar het sacrament te lokken.
daarom gaan we biechten omdat het een sacrament is dat ons door Christus is gegeven, en het is altijd een praktijk van de kerk geweest.
dit sacrament is zo belangrijk in ons delen in het leven van Christus, de kerk heeft zelfs verplicht zijn praktijk. Om laksheid te voorkomen, vereiste het Vierde Concilie van Lateranen in 1215 dat “iedere gelovige van een van beide geslachten die de leeftijd van discretie heeft bereikt, minstens één keer per jaar trouw al zijn zonden aan zijn eigen priester moet belijden. Hij moet er zoveel mogelijk naar streven de hem opgelegde boete te vervullen en met eerbied ten minste tijdens Pasen het sacrament van de Eucharistie ontvangen.”Deze regel is nog steeds een voorschrift van de kerk. Het Concilie van Trente in 1551 stelde in zijn Doctrine over het Sacrament van de boetedoening >dat, aangezien de doodzonde het leven van God in onze zielen” doodt”, deze zonden moeten worden belijdenis en vergeven door het sacrament van de boetedoening (een Principe herhaald door Paus Johannes Paulus II in <Veritatis Splendor>). Trent zei ook:” het is goed en winstgevend ” om dagelijkse zonden op te biechten.
we kunnen het antwoord hier beëindigen. Echter, regelmatige biechten is een gezonde spirituele oefening. Elke oprechte Katholiek moet periodiek-elke maand of twee-een goed gewetensonderzoek doen waarbij hij zich houdt aan de standaard van Christus. Ieder mens zou moeten nadenken over hoe goed hij een “Christus-achtig leven” heeft geleid door de geboden en de leringen van de kerk te volgen.
misschien zijn de mislukkingen niet zozeer commissies als wel weglatingen. Voor dit alles brengen we onze ziel naar de Heer en ontvangen we vergeving. De genezende genade van het sacrament van boetedoening wast de zonde weg en geeft ons de kracht om die zonde opnieuw te vermijden. Hoe meer we de Heer liefhebben, hoe meer we ons bewust zijn van de kleinste zonden en hoe meer we willen zeggen: “Het spijt me. Vergeef me alsjeblieft.”Ik weet zeker dat dit de reden is waarom Moeder Teresa en Paus Johannes Paulus II wekelijks gaan biechten. Mogen we, terwijl we onze Paasviering voortzetten, ten volle profiteren van dit prachtige sacrament dat ons dichter bij de Heer brengt.
Fr. Saunders is voorzitter van de Notre Dame Institute en associate pastor van Queen of Apostles Parish, beide in Alexandria, VA.
dit artikel is afkomstig uit de editie van 7 April 1994 van de “Arlington Catholic Herald.”