• Articles
• admin

geschreven door Jessica Melnychuk; foto: Fotolia.com

stel je voor dat een klein meisje, nog geen twee jaar oud, naar je toe loopt in een hal in het kinderziekenhuis, hand in hand met een politieagent. Ze heeft rode ogen. Haar haar is verward en ongelijk. Ze heeft een ganzenei op haar hoofd en sporen rond haar benen. De smiley oorbellen die je in haar oren ziet laten haar onschuld schijnen op dit verschrikkelijke moment.Dit is de situatie waarin Ellen zich 14 jaar geleden bevond. Een jaar in haar tijd als een pleegouder met dichter bij Home Community Services, ze nam in een klein meisje wiens moeder had pijn en liet haar in een gebouw in het centrum van Calgary. Ellen zorgde voor het meisje in het volgende jaar, terwijl de vader van het meisje hard werkte om een baan en een plek om te wonen veilig te stellen, zodat hij haar naar huis kon brengen.

Ellen en haar man, Steven*, houden nog steeds contact met dit meisje vandaag, het bijwonen van ouder / leraar interviews voor de bright high school student samen met haar vader en stiefmoeder. “Ze noemt me nog steeds mam”, zegt Ellen. “Ik heb twee moeders en twee vaders, ik heb echt geluk”, zegt de nu middelbare scholier.

Ellen werd op jonge leeftijd in de pleegzorg opgenomen. Haar ouders verwelkomden pleegkinderen regelmatig in hun huis. “Ik ben opgegroeid in een gezin waar we altijd pleegkinderen hadden”, herinnert ze zich. “Ik herinner me niet veel van mijn leven zonder dat.”

15 jaar geleden werden Ellen en Steven zelf pleegouders. Ze hadden hun eigen kinderen, maar wilden ook hun deur openen voor andere kinderen die een tijdelijke plek nodig hadden om thuis te noemen. Ze gingen door alle beoordelingen, referentiecontroles en training, en in de volgende tien jaar-en-een-half, werden pleegouders van meer dan 50 kinderen. Ze kozen ervoor om te bevorderen via een agentschap dat hen zou voorzien van de voortdurende ondersteuning die ze nodig hadden, zoals 24/7 on-call personeel, continue en uitgebreide training, en een gemeenschap van collega pleegouders om op te leunen tijdens moeilijke tijden. “Het is soms erg uitdagend”, zegt Ellen, ” maar elke keer als ik denk dat ik niet verder ga, komt er iemand in mijn leven en ik realiseer me dat ik er voor hen moet zijn.”

in de loop der jaren hebben Ellen en Steven kinderen uit verschillende achtergronden en situaties in hun leven verwelkomd. Ze zijn getraind om professionele en cultureel gevoelige zorg te bieden. Hun huis heeft een vergunning voor maximaal drie pleegkinderen tegelijk, en ze hebben ervoor gekozen om alleen baby ‘ s en peuters in te nemen, omdat die leeftijdsgroep het beste past bij hun levensstijl.

maar Ellen waardeert de voortdurende steun die ze krijgt van haar coördinator bij Closer to Home om de ervaring zo positief mogelijk te maken. “Ze is er geweest om ons op een zondagmiddag advies te geven”, zegt Ellen. “Zonder haar, wie weet wat er zou gebeuren. Dan zijn we verdwaald. De steun is onwerkelijk.”

waar mogelijk werken Ellen en Steven samen met geboortegezinnen om gezinshereniging na te streven. “Het is het beste gevoel ter wereld om een baby te helpen terug te gaan naar zijn moeder”, zegt Ellen. Wanneer kinderen onder haar hoede zijn, heeft ze voortdurend haar camera uit, fotografeert foto ‘ s en compileert ze in een geheugenboek gevuld met verjaardagen en speciale momenten. “Het geeft ouders een deel terug van wat ze verloren toen ze het verknalden,” zegt ze. “En hopelijk helpt het hen te realiseren:’ Ik wil niet dat dit weer gebeurt.'”

” you understand there ’s a part of them that just hates that they’ ve got themselves in this, ” vervolgt ze, herinnert zich alle ouders waar ze zij aan zij mee gewerkt heeft door de jaren heen. “Ze houden van hun kinderen, ze weten gewoon niet hoe ze een ouder moeten zijn. En daar moeten ze hard aan werken. Iedereen maakt fouten. We zijn allemaal slechts één tragedie of crisis verwijderd van hetzelfde te doen,” zegt Ellen.

Ellen houdt nog steeds contact met bijna alle kinderen waar ze voor heeft gezorgd tijdens haar periode als pleegouder. Maar zelfs als een afscheid permanent is, helpt het haar te weten dat ze een positief verschil heeft gemaakt in het leven van een kind. “Zelfs als ik ze nooit meer zie, Weet ik dat ik een kleine rol in hun leven heb gespeeld om ze thuis te krijgen.”

Hoe kan ik een pleegouder worden?

er is een toenemende behoefte aan pleegouders in Calgary.

als u overweegt een kind te verzorgen, zullen deze vijf stappen u aan de slag helpen:

1. Denk aan je situatie. Iedereen, ongeacht de burgerlijke staat, met ouderschap ervaring of gezinssamenstelling, kan een pleegouder worden. Maar het is belangrijk om te overwegen hoe uw unieke situatie van invloed kan zijn op uw vermogen om te voldoen aan de fysieke, sociale en emotionele behoeften van kinderen of jongeren. Als je kinderen hebt, vraag hen wat hun gedachten zijn over het verwelkomen van een pleegkind in je leven.

bedenk welke situaties en leeftijdsgroepen het beste bij uw levensstijl passen, rekening houdend met de tijd die nodig is voor de dagelijkse zorg, zoals school, medische afspraken, recreatieve en sociale activiteiten. Begin met het overwegen van uw budget analyse om ervoor te zorgen dat u financiële stabiliteit voor de bevordering levensstijl.

2. Regel een interview. Neem contact op met een agentschap voor het opzetten van een interview. Zij zullen in staat zijn om uw vragen te beantwoorden en u te beginnen in het proces om een pleegouder te worden.

3. Vul uw record controles en beoordelingen. Zodra u uw interview hebt voltooid, moeten de controles van het strafregister en de controles van de Kinderinterventie door alle gezinsleden ouder dan 18 jaar worden uitgevoerd en zal een veilige thuisbeoordeling worden uitgevoerd.

het Agentschap zal u laten weten welke andere controles en beoordelingen moeten worden uitgevoerd, zodat u verder kunt gaan met het proces.

4. Begin met trainen. Sommige agentschappen bieden gratis, diepgaande opleiding aan alle pleegouders, zowel wanneer ze beginnen en gedurende hun tijd bij het agentschap.

5. Welkom thuis, je eerste pleegkind. Wacht op dat eerste telefoontje, om je te laten weten dat een kind je liefdevolle zorg nodig heeft.
* namen zijn gewijzigd om de privacy te beschermen. Jessica is een Fund Development Officer met Closer to Home Community Services, een lokaal non-profit agentschap met meer dan 20 jaar ervaring in diensten voor gezinshereniging, zoals pleegzorg en Groepszorg.