ik herinner me de eerste keer dat ik thuis kwam uit het buitenland. Ik herinner me hoe losgekoppeld ik me voelde van iedereen en alles wat precies hetzelfde was gebleven, terwijl ik zo gegroeid en veranderd was. Het voelde alsof ik niet langer paste in de puzzel die het leven was. Het voelde alsof ik niet meer hoorde in de plaats die ik thuis had genoemd. Ik voelde me als een buitenstaander die naar binnen keek.
in de loop der jaren ben ik herhaaldelijk gekomen en gegaan, zozeer zelfs dat wanneer mensen me zien, ze vaak vragen waar ik nu heen ga. Velen richten hun wenkbrauwen naar mij; velen (meestal uitgebreide familie) vragen wanneer ik van plan ben om op te groeien en te settelen als een ‘normaal persoon’. Ze herinneren me er natuurlijk aan dat de klok tikt, alsof elk jaar ouder worden iets is om bang voor te zijn.
mijn moeder zal u vertellen dat ik geboren ben met jeukende voeten en een onvermogen om stil te zitten, of om genoegen te nemen met wat is. Zolang ik me kan herinneren, heb ik een diepe rusteloosheid in mij gevoeld, alsof ik geboren was met een onzichtbare draad die me voortdurend naar voren trekt in het onbekende.
sommigen van ons zijn geboren met een bepaald pad in het leven, en sommigen van ons zijn geboren om onze weg er doorheen te ontwerpen, te testen en te herhalen.
ik herinner me mijn eerste solo-avontuur op de prille leeftijd van 18 levendig. Ik herinner me de exquise bubbelende opwinding getint met angst die aan mijn maag rukte op het moment dat het vliegtuig van het asfalt tilde. Het is een gevoel dat ik nu goed ken, omdat het telkens weer opduikt als ik mezelf in onzekerheid stort. Ik herinner me dat ik door de nieuwe straten zwierf en alles probeerde op te drinken en het unieke ‘sense of place’ en ‘sense of life’ vast te leggen dat Londen in 2001 was in zwart-wit film.
die foto-journaling ervaring plantte een hongerige reislust die ik sindsdien heb moeten voeden en koesteren, opdat ik niet verander in Audrey uit de kleine winkel der verschrikkingen. Tot nu toe heeft mijn nieuwsgierige zwerven me meegenomen naar Israël, Australië, Madagaskar, het Caribisch gebied, Indonesië en Nederland — en de lijst zal ongetwijfeld doorgaan. Ik ben gewend dat mensen zich op dit moment een beetje zorgen maken. Ze vragen: “maar waarom blijf je nooit gewoon?”, alsof zwerven een misdaad is, alsof het een signaal is dat ik niet in staat ben te begaan of me te settelen.
ik moet toegeven dat zelfs ik schuldig ben geweest aan het geloven in dit valse adagium. Degenen onder ons die niet passen in die nette doos van een enkelvoudig, gedefinieerd, onveranderlijk levenspad voelen zich vaak onwaardig als we onszelf vergelijken met anderen. “Er moet toch iets mis zijn met mij” is de gedachte die vaak in de achterste hoek van onze gedachten ‘ s avonds als de twijfel kruipt in. En als dat gebeurt, is het mijn zwervende zelf dat me paradoxaal genoeg op de schouder tikt om me eraan te herinneren dat mijn leven begiftigd is door niet te kiezen voor één pad. Dit komt omdat zwerven me de volgende lessen heeft geleerd:
Embrace Prototyping
Wandering heeft me geleerd dat we producten in wording zijn.Hoewel velen zwerven beschouwen als een onvermogen om zich te committeren, is het Chidi Afulezi die een ‘aha moment’ voor mij veroorzaakte toen hij zei: “Denk over jezelf als een product en overweeg hoe je een prototype van je leven kunt maken.”Daar draait zwerven om; het gaat om testen, experimenteren en prototyping. Sommigen van ons zijn geboren met een bepaald pad in het leven, en sommigen van ons zijn geboren om het te ontwerpen, testen en herhalen. Zwerven heeft me geleerd dat we producten in de maak zijn. Misschien is dat het DNA van een ondernemer — om voortdurend jeukende voeten te hebben, om voortdurend iets anders te proberen en te experimenteren met alles, inclusief jezelf.
onzekerheid Is een geschenk
het is binnen de spanning die onzekerheid brengt dat creativiteit echt geboren wordt.
ik heb gezien hoe een vleugje onzekerheid de meest goed samengestelde persoon ontrafelt, alsof het iets is dat ten koste van alles gevreesd en vermeden moet worden, zoals een muis onder de tafel. Als je een zwerver wordt, heb je de neiging om onzekerheid bij de hand te nemen. Je hebt geen keus; het hoort erbij, of je het nu leuk vindt of niet. Wat ik door de jaren heen heb geleerd is dat onzekerheid ongemakkelijk is omdat het je oogkleppen verwijdert. Wanneer je niet kunt vertrouwen op wat je weet, word je gedwongen om ofwel uit angst te sluiten of jezelf open te stellen voor nieuwe mogelijkheden. En het is in deze spanning dat creativiteit werkelijk geboren wordt.
vertrouw op je intuïtie
we hebben allemaal een intuïtie superkracht, maar we nemen gewoon niet de tijd om te luisteren en te vertrouwen.
als je een zwerver bent en je hebt geen kompas, geen grond voor wie te vertrouwen, wat te doen of hoe het te doen, het enige waar je naar kunt luisteren is je gevoel. Zo vaak leggen we dit deel van onszelf het zwijgen op, denkend dat andere mensen het beter moeten weten dan wij. Hoe vaak heeft je gevoel je gewaarschuwd voor iets en je hebt niet geluisterd? Hoe vaak heb je de verkeerde beslissing genomen en meteen bij jezelf gedacht: “Ik wist het! Ik had op mijn intuïtie moeten vertrouwen.”Ik merk vaak dat mijn intuïtie het sterkst is als ik geen ligplaatsen heb, niet omdat het plotseling mijn superkracht wordt, maar omdat er minder lawaai is waardoor ik het beter kan horen. We hebben allemaal een intuïtie superkracht, maar we nemen gewoon niet de tijd om te luisteren en te vertrouwen.
open en Agile
Wandering heeft me geleerd dat er altijd een manier is.
flexibiliteit is uitgegroeid tot een hot topic rond business boardrooms en startup stand-up meetings. Wat heeft dat met zwerven te maken? Als je jezelf voortdurend in nieuwe omgevingen plaatst die je moet leren navigeren, struikel je vaak en val je plat op je gezicht, soms op een zeer gênante manier. Wat zwerven me geleerd heeft is om de watervallen te omarmen, de puinhoop-ups, en zelfs de ergernis. Want elk incident leert me hoe ik een work-around moet vinden, hoe ik mijn voeten moet vinden, en hoe ik moet dansen als ik de stappen niet eens ken. Zwerven heeft me geleerd dat er altijd een manier is.
u heeft niet één leven
u heeft vele levens om in één leven te leven.
er wordt gezegd dat je één leven te leven hebt, dus zorg ervoor dat je het volledig leeft. In feite, een goede vriendin van mij de andere dag draaide zich naar mij en zei: “Daniella, ik hou zielsveel van je, maar je bent gewoon te veel! Je hebt meerdere levens nodig om te bereiken wat je van plan bent te doen.”Waarop ik reageerde,” maar ik heb ze.”Zie je, elke keer dat ik opnieuw ben begonnen op een nieuwe plek, is het alsof ik de gave heb gekregen om een nieuw leven voor mezelf te creëren. Het geeft me perspectief, en dat perspectief heeft me laten zien dat we niet één leven hebben om te leven.; we hebben vele levens om in één te leven.
misschien wel het grootste geschenk dat zwerven mij heeft gegeven is het besef dat er geen gedefinieerde paden zijn die bij iedereen passen. In plaats daarvan is er de keuze om te verkennen, te porren, te testen en te experimenteren, wetende dat er geen mogelijkheid is om te falen, omdat het leven hier is om steeds opnieuw ontworpen en herhaald te worden. Zwerven heeft me geleerd dat er geen enkele manier is om te leven. Dus kies ik ervoor om het op mijn manier te leven — moedig, van ganser harte, experimenteel en hartstochtelijk.
hoe kiest u ervoor om uw leven te leiden?
Daniella Sachs is een multidisciplinair expert, disruptor, Afrikanist en thought leader die regelmatig publiceert over waarom we de manier waarop we over toerisme denken moeten veranderen. Ze is medeoprichter van Know Your Tourist, een ontwerp-en Innovatiehuis voor reizen en toerisme dat samenwerkt met visionaire ondernemers om gedurfde nieuwe reis-en toeristische ideeën tot leven te brengen.
u kunt haar hier volgen en haar thought leadership artikelen hier vinden.
enkele van de vele tot nadenken stemmende onderwerpen waarover zij heeft geschreven, zijn::
